Je kan op orde raken, maar het hoeft niet

Ik ben nog geen dertig, maar het zit er nu wel echt aan te komen. In de afgelopen jaren hebben mijn vrienden werk gevonden, huizen gekocht en zijn ze gaan samenwonen. Een aantal hebben kinderen gekregen en sommige zijn zelfs getrouwd. Voor ons zit een huis kopen er nog even niet in want daarvoor moet je toch iets anders doen dan boeken proberen te schrijven maar we hebben wel twee geweldige kinderen, twee honden en wat werk. Ons oudste kindje kan al gesprekken voeren, die heeft zoveel meningen dat hen er schor van raakt. Mijn jongste kind zegt ‘hai’ en ‘ja’. 

Laatst kwam ik thuis en zat mijn peuter in de keuken om zich heen te kijken en zei ‘Hoi mama, mooi huis dit!’ Zo groot zijn ze al, dat mijn interieurkeuzes worden beoordeeld. Mijn jongste hond is zeven, mijn oudste hond is incontinent.

Ik had afgesproken met een vriendin die een huis heeft gekocht en een vriend heeft gevonden, ze was een soort van klaar. Klaar om dertig te worden en de boel op orde te hebben. En toen dacht ze: ‘Nee, zo gaat het niet. Ik sla even af.’ Ze vertelde me dat ze een beetje was vergeten dat je ook zomaar alles wat je op orde hebt weer kan veranderen. Het is uit met haar vriend en met hun huis en ze moet redelijk opnieuw beginnen. Naast dat het een beetje chaotisch is, en ook niet per se makkelijk, vind ik het voor mezelf zo’n prettig idee dat het wel nog kan. Eerst schrok ik, omdat ik er niet bij had stilgestaan dat we dat nog konden, gewoon uit elkaar, zo rond de 30. Ik dacht: als zij dat doen, wat weet ik dan nog zeker? Kan dan iedereen zomaar uit elkaar gaan? Ik begon te denken hoe dat zou gaan, als hij en zij ermee stoppen, zie ik haar dan nog wel? Als zij er mee stoppen, hoe moet dat dan met hun huis, hun hond, hun hbo-account? Ik voelde me een beetje verraden, ik dacht dat we met z'n allen besloten hadden dat dit de mensen waren waarmee we het gewoon gingen volhouden tot het bittere einde. Maar na al die hele vreemde gedachtes over stellen die helemaal zelf mogen bepalen of ze samen of apart leven en wie dan een nieuw hbo-account moet nemen, was ik opgelucht.

Dat je gewoon van alles kan beslissen, een andere weg in te slaan. Dat mensen om mij heen dat doen en mij eraan herinneren dat je nog alles mag veranderen, zelfs verknallen als je wil. 

Je kan een huis kopen in Frankrijk en daar gaan werken in plaats van een PhD plek zoeken. Je kan besluiten burlesque danslerares te worden in plaats van een master te gaan doen. Je kan je baan opzeggen en emigreren naar Bologna. Je kan, als je dat kan, een huis kopen, en het indien nodig weer verkopen. Je kan ooit weer single worden en zoenen in de Pacific, of andersom. Ook al is het niet meer de oude Pacific.

Je kan bij Soup gaan werken, of bij een van de duizenden horecazaken waar ze mensen zoeken. Je kan op je dertigste zonder enige ervaring alsnog in de horeca gaan werken. Als je dat zou willen. Je kan altijd nog het onderwijs in, je kan een STAP budget aanvragen en rouwbegeleiding gaan studeren. Je kan een boek schrijven over je eigen Eicel en daarmee beroemd proberen te worden. Je kan je incontinente hond een wasbare luier aantrekken en gewoon doorgaan alsof er niks aan de hand is. Je kan misschien later wel nog een kind maken, die dan weer helemaal niks kan zeggen en ook over je heen kotst. Je kan nooit een kind maken maar in plaats daarvan twee konijnen nemen en ze Buurman en Buurman noemen. Je kan kano-instructeur worden, naar Canada verhuizen en daar stickers met walvissen gaan sparen. Je zou polyamoureus kunnen worden, zeven partners nemen, je huur opzeggen en elke dag bij iemand anders kunnen logeren. Je kan ongeveer 20 enquêtes online invullen en daar 10 euro mee verdienen. 

Niet dat ik dit allemaal aanraad, sommige ideeën zijn ronduit slecht, maar ik geloof dat ik, net als de vriendin die haar relatie op heeft gezegd, soms wel vergeet dat je nog van alles kan. Je hoeft niet per se steeds meer op orde te raken. Je mag altijd een afslag in slaan en iets anders gaan proberen. Ook als je op zeventig procent je carrière zit mag je nog fietskoerier worden. Misschien is dat goed om te onthouden, voor iedereen die net als ik tegen het eind van de twintig loopt, of heel ergens anders, dat we echt nog allerlei kanten op kunnen. Misschien zelfs wel meer dan ooit. Je kan je aan een privévliegtuig ketenen, in de cel belanden en daar een zomer-hit schrijven.  Je kan een noodlesoep trui haken voor je peuter en tegen hen aan in slaap vallen. Je mag op orde raken, maar het hoeft niet. Je kan heel gelukkig worden, maar het is echt niet verplicht.