Stil

Mijn partner was laatst op een stilte retraite. Echt. Als iets me vreselijk lijkt… Hij heeft daar een lang weekend niks gezegd. En toen ik hem kwam halen knuffelde hij de man die het georganiseerd heeft. Echt. Ècht niets voor mij. Het was wel mijn huwelijkscadeau, omdat we drie jaar getrouwd zijn en hij wel even klaar was met al ons gebabbel. Hij vond het heerlijk.

Ik schreef eens dat ik schrijf omdat het niet anders meer kon. Soms overstroom ik met woorden maar lukt het niet om ze er op een zinnige manier uit te krijgen zonder ze op te schrijven. Als ik typ komen de woorden vanzelf, ik denk ze pas als ik ze lees, ik schrijf zonder te weten wat er komt. Nu kan ik niet praten want mijn stem is weg. Als ik ziek ben, maar ook als ik gewoon een avond heb gepraat, gaat mijn stem weg. Eigenlijk is het voor de mensen om me heen geloof ik wel rustig. Misschien heeft God (of wie dan ook) me gezegend met taal en toen bleek dat ik er iets te enthousiast gebruik van maakte, mijn weerstand verlaagd tot op het punt dat ik af en toe verplicht stil ben.

In een serie zag ik twee mensen die alleen nog iets tegen elkaar zeiden als het aardig was. Dat hadden ze van een relatietherapeut als opdracht gekregen. De mensen waren daardoor al dagen stil tegen elkaar, toch waren ze gelukkiger dan toen ze nog praatte. 

Ik zou wel iemand willen zijn zoals Jasmine van mijn middelbare school, die praatte alleen als ze echt iets toe te voegen had. Vaak was dat dan vreselijk grappig, soms vreselijk confronterend. Toen ik een tijdje te veel blowde met een vriend van me was zij degene die zei ‘Jullie zijn helemaal niet leuk meer om mee om te gaan’. Verder had ze de hele dag nog geen woord tegen me gezegd. Toen zijn we gestopt met blowen. 

Ik heb ook heus wel wijze lessen zo nu en dan, of grappige opmerkingen, alleen zijn ze zo verstopt in een enorme lawine aan woorden dat het moeilijk is ze eruit te halen. Een vriendin is laatst zinnen op gaan schrijven die ik zeg en zij leuk vindt zodat we ze niet vergeten. Dat is een vreemde vorm van toewijding. De laatste was ‘Was het feest maar leeg’. Dat was toen we met een groep van vijftien vrienden een ADE feestje inliepen en iedereen enthousiast was over dat het in ieder geval niet leeg was daar. Ik zou liever naar lege feesten gaan met mijn vrienden, waar alleen wat mensen rondlopen als een soort props op een set. Zodat je af en toe een vreemd gesprekje kan hebben of een beetje over ze kan roddelen maar dat ze niet tegen je aanbotsen omdat het er teveel zijn.

Ik lees een boek over opvoeden waarin staat dat je je kinderen meer met rust moet laten. Alle boeken die ik lees over opvoeden hebben dat eigenlijk als kern. Kinderen kunnen prima zelf ontwikkelen zonder dat we ons te veel met ze bemoeien. Dat is denk ik wel waar, mijn kinderen zijn in ieder geval op eigen houtje geweldig aan het worden. Het probleem zijn de ouders, die willen wat van kinderen. Jassen aan, jassen uit, sokken aan, schoenen uit, snot wegvegen, groente proeven, speelgoed van tafel. De hele dag door willen we dingen van onze kinderen. In het vorige anti bemoei boek dat ik las stond dat je jezelf als ouder eens moet opnemen, je geluid dan dus. Dat je opneemt hoeveel je tegen je kind praat in 20 minuten bijvoorbeeld. Omdat dan blijkt dat je de hele tijd aandacht van je kind vraagt. 

Ik durf dat niet te doen omdat ik een hekel heb aan confronterende dingen doen. Maar het punt is wel helder. Als je geen kinderen wil die de hele tijd aandacht vragen moet je geen ouder zijn die de hele tijd aandacht vraagt. En het lullige is dat de meeste ouders juist dat aan het doen zijn. Ik ook.

Ik lees zelfhulpboeken. Voorheen vond ik het verwijfde onzin, maar dat was in een tijd waarin ik dingen nog verwijfde onzin vond. Intussen ben ik wat interne feministische golven verder en mogen dingen die kwetsbaar of zoekend of zacht zijn ook bestaan. Nu lees ik ze continu. De meeste mannen om me heen zijn er erg sceptisch over, de meeste vrouwen om me heen lenen mijn boeken. Het is echt een genderdingetje. Ik vind ontwikkelen superleuk. Bovendien vind ik mezelf zoals ik ben nooit echt een eindproduct dus er valt altijd wat te schaven. Ik heb laatst trouwens ontdekt dat als je online zoekt naar hoe je minder toxisch wordt, daar bar weinig over te vinden is. Het hele internet staat vol met hoe je van een toxisch persoon afkomt/afkickt maar niet hoe je zelf minder toxisch wordt. Dat is vreemd toch? Dat er zoveel websites zijn voor de mensen die moeten bijkomen van de toxische personen maar zo weinig websites die mensen gewoon helpen met liever zijn.

Zouden de andere on-lieve mensen dan niet op het internet zoeken naar hoe ze liever worden? Of identificeert niemand zich als toxisch? Er zijn wel testen voor, ik heb ze niet gedaan (lijkt me confronterend) maar ik denk dat ik medium toxisch ben. Ik zeg bijvoorbeeld soms iets dat een beetje neerbuigend is, of ik leg de nadruk op dingen die mijn partner niet kan in plaats van wel. Dat is toch een pietsie giftig. Ik probeer daarvan af te komen, maar het internet leert me alleen maar hoe je van giftige mensen afkomt. Dit gaat een beetje flauw klinken maar: Is niet iedereen een beetje giftig? (Lees met de stem van Carrie Bradshaw van Sex and the City.)

Uiteindelijk heb ik een podcast gevonden die me vertelde hoe je je karakter ontgift. Het waren vier stappen, ik ben de laatste drie vergeten maar het begon met dat je je partner meer met rust moet laten. Je moet gewoon beginnen met minder praten, je woorden inslikken. Als ik zoiets wil zeggen als ‘Waarom heb je nou het oud papier niet weggebracht?’ dan moet ik dat gewoon niet zeggen. Die podcast bleek later trouwens een aflevering te hebben die heet ‘How feminism has robbed women of love’, dus dat maakt alles een beetje iffy. Hoe dan ook zit ik hier nu al drie dagen in stilte te bedenken hoe ontzettend ik iedereen, straks als ik weer kan praten, met rust ga laten.